کم‌توجهی و بی‌توجهی اداره کل ورزش و جوانان لرستان به ورزش جانبازان و معلولان، نبود امکان و سهولت برای دسترسی به امکانات ورزشی، دشواری در رفت‌وآمد جانبازان و معلولان، کمبود شدید اماکن و تجهیزات ورزشی ویژه، بالا بودن هزینه ورزش معلولان و ضعف در فرهنگ‌سازی جامعه و خانواده‌ها باعث شده ورزش معلولان همچنان مشکلات سنتی خود را داشته باشد و آن‌گونه که باید رشد نکند.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی افلاک ورزشی ،اداره کل ورزش در هر استان موظف است شرایط ورزش را برای تمام آحاد جامعه فراهم کند و هیچ کجای قانون نوشته‌نشده که وزارت ورزش و جوانان اولویت اصلی و ابتدایی خود را فراهم کردن شرایط ورزش برای افراد سالم و توانمند بگذارد و باید دید دستگاه ورزش نسبت به افراد سالم و معلولین یکی باشد و در ساخت زیرساخت‌های ورزشی و خرید تجهیزات ورزشی معلولین نیز دیده شوند.
سالن جانبازان و معلولین خرم آباد علیرغم همه افتخار آفرینی هیات و ورزشکاران جانبازو معلول در مسابقات بین المللی و داخلی در بدترین شرایط ممکن قرار داشته و با دادن این سالن به بخش خصوصی عملا این سالن در انزوا و وضعیت بدی قرار گرفته و با اختصاص بدترین وقت تمرین به والیبال نشسته و بسکتبال به این قشر عملا باعث رکود و فرار این ورزشکاران از ورزش شده و وضعیت بهداشتی این سالن در بدترین وضع ممکن خود قرار دارد .
یک از معلولان ورزشکار جسمی نیز در گفتگو با خبرنگار افلاک ورزشی بابیان اینکه تنها انتظاری که از مسئولان دارم با یک چشم نگاه کردن به ورزشکاران معلول و سالم است، اظهار داشت: از تبعیضی که بین ورزشکاران معلول و غیر معلول گذاشته می‌شود گله‌مند هستم چراکه این تبعیض‌ها ازلحاظ روحی ورزشکاران معلول و جانباز را شکننده می‌کند.
وی افزود: متأسفانه مسئولان ما را با نگاهی دیگر نگاه می‌کنند و اصلاً توجهی به معلولان و جانبازان ندارند و این نگاه بسیار ما را اذیت می‌کند و چرا باید به ما به چشم شهروند درجه دوم نگاه شود مگر ما حق زندگی و نفس کشیدن نداریم.
احمدی با گلایه از دستگاه ورزش بیان کرد: دستگاه ورزش استان نسبت به ورزش معلولان و جانبازان بی‌تفاوت است و هر بار معلولان ما مراجعه می‌کنند ما را به بهزیستی پاس می‌دهند.
وی ادامه داد: متولی اصلی ورزش در کشور وزارت ورزش و در استان‌ها اداره کل ورزش و جوانان است و قانونی نداریم که گفته باشد که اداره کل ورزش و جوانان تنها متولی ورزش افراد توانمند و سالم جامعه است و این اداره باید در قبال ورزش معلولین نیز پاسخگو باشد.
احمدی عنوان کرد: چرا سالن‌های ورزشی و فضاهایی که ساخته می‌شوند از ابتدا ملزم به دومنظوره شدن نیستند که معلولان جامعه هم بتوانند از آن استفاده کنند
احمدی با گلایه از شورای شهر و شهرداری خرم آباد گفت: یکی از وظایف شورای شهر و شهرداری بسترسازی مناسب شهری برای ورود معلولان به شهر است و حالا که دوباره فضای انتخاباتی شروع‌شده شورای شهری‌ها یاد معلولان و جانبازان افتاده‌اند و ما شده‌ایم دغدغه این افراد اما آقایان جواب بدهند در ۴ سالی که بر کرسی ورا نشسته بودند چه‌کار کرده‌اند که حالا دوباره باز هم شعار سر می‌دهند.
وی گفت: متأسفانه باید این واقعیت را پذیرفت که معلولان نه‌تنها در امر ورزش بلکه در همه‌جا مظلوم واقع‌شده‌اند و محکوم به این هستیم که به این طریق زندگی خود را به پایان برسانیم و دریغ که کسی هم به فریاد ما نمی‌رسد.
بی‌توجهی برخی مسئولان به ورزش معلولان
یکی از ورزشکاران معلول استان می‌گوید: ورزش معلولان هنوز جدی گرفته نشده است و بعضی از مسئولان به حمایت از ورزش معلولان و هزینه کردن در این زمینه اعتقادی ندارند. نتیجه این می‌شود که ورزشکاران معلول پس از سال‌ها تلاش در حالی که هیچ بیمه و درآمدی ندارند، سرخورده می‌شوند و از ورزش دوری می‌کنند.
«وی » با بیان این که 15 سال از عمرم را صرف ورزش و حضور در میادین ورزشی کرده‌ام، بیان می‌کند: در تمام این مدت چندین مدال طلا و نقره در سطح ملی و آسیایی کسب کرده‌ام اما حالا با داشتن 1 فرزند نه راه درآمدی دارم و نه از عهده مخارج خانواده برمی‌آیم..
وی افزود :اگر چه ورزش فاکتور مهمی در توانمندسازی معلولان است و می‌تواند اوج توانایی یک فرد دارای معلولیت را به نمایش بگذارد اما متأسفانه مسئولان استان با بی‌توجهی خود، از آن عاملی برای انزوای معلولان ساخته‌اند.
این ورزشکار معلول بیان می‌کند: ورزش برای معلولان حکم داروی شفابخش را دارد. مسئولان می‌توانند با اشاعه ورزش و سوق دادن بسیاری از معلولان به این سمت حتی برای افراد مستعد اشتغالزایی هم بکنند.
وی اضافه می‌کند: اگر دغدغه‌های مالی و بحران بیکاری از من گرفته شود قطعا باز هم پا در عرصه ورزش می‌گذارم و همه تلاشم را برای اعتلای ورزش استان به‌کار می‌گیرم.
گفتنی است؛ وقتی پای صحبت معلولان و جانبازان و افرادی که به دلایل مختلف جسمی از حضور در جامعه ناتوان هستند می‌نشینیم تنها حاصل این گفتگو اشک‌هایی است که از صورت این عزیزان جاری می‌شود و دل ما را هم به رنج وا می‌دارد و مسئولان امر هم متأسفانه به‌راحتی از کنار این صحبت‌ها گذر می‌کنند.
گوشه‌نشینی معلولان جامعه باعث افسردگی این افراد شده و مایه شرمساری است که نمی‌توانیم دکوراسیون شهری را به نحوی طراحی کنیم که این افراد هم در جامعه حضور پیدا کنند.
نگرش دنیای امروز به افراد معلول تغییر یافته است و دیگر کسی در کشورهای توسعه‌یافته، معلولیت را مترادف با ناتوانی نمی‌داند. در این جوامع، شهروندان دارای معلولیت را برابر با سایر شهروندان می‌دانند و برای ایجاد این برابری دست به ایجاد برابری‌های قانونی و اجتماعی می‌زنند و این یعنی برخورداری معلول از امتیازها و امکانات بی‌شمار؛ امکاناتی که فقط به معلولان داده می‌شود تا آن‌ها با سایر افراد جامعه در یک رده قرار گیرند و اصل عدالت اجتماعی اینجا معنا پیدا می‌کند.
اگر توانمندسازی افراد دارای معلولیت چند شاخص اصلی داشته باشد بدون شک، ورزش از مهم‌ترین آن‌هاست. این رویکرد می‌تواند فرد معلول را وارد هسته اصلی زندگی کند و به او پویایی بخشد. همچنین فرد معلول با قرار گرفتن در گروه‌های اجتماعی دامنه ارتباطات، دانش، تجربه و اطلاعات خود را بسط می‌دهد و به مرور می‌تواند مروج آموزش و فرهنگ خوبی برای سایر نسل‌ها باشد.
فعالیت‌های بدنی مستمر و مناسب معلولان علاوه بر برخورداری آنان از سلامتی و کاهش عوارض ثانویه معلولیت در ورود این قشر به جامعه بسیار مؤثر است به گونه‌ای که بسیاری از معلولان موفق، ورزش و تمرین‌های ورزشی را عامل موفقیت خود می‌دانند.
در واقع افراد دارای معلولیت‌های جسمی‌حرکتی به‌عنوان بخشی از جمعیت جامعه نیازمند برنامه‌های ورزشی و حرکتی هستند و هدف اصلی برنامه‌های حرکتی برای معلولان این است که سلامتی آن‌ها تا حد امکان بازگردانده یا حفظ شود و با استمرار حرکات خاص توانمندی آنان به‌مرور افزایش و عوارض ناشی از معلولیت شدید آن‌ها کاهش یابد.
با وجود اینکه معلولان در عرصه ورزش به موفقیت‌های زیادی رسیده‌اند، فعالیت آن‌ها به ویژه در شهرستان‌ها مورد حمایت قرار نمی‌گیرد.