26 مرداد، همواره یاد آور خاطره ای فراموش نشدنی در تاریخ پرافتخار انقلاب و ذهن های ملت بزرگ ایران اسلامی برای بازگشت دوباره پرستوهای شکسته بال به آغوش میهن است، فرشتگانی را که عشق در برابر آنها سرتعظیم فرود آورد.
26 مرداد، همواره یاد آور خاطره ای فراموش نشدنی در تاریخ پرافتخار انقلاب و ذهن های ملت بزرگ ایران اسلامی برای بازگشت دوباره پرستوهای شکسته بال به آغوش میهن است، فرشتگانی را که عشق در برابر آنها سرتعظیم فرود آورد. به گزارش ایرنا شهرستان مرزی قصرشیرین نقطه آغاز و پایان 8 سال جنگ نابرابری بود که تا ابدیت رنگ و بوی آن ماندگار است زیرا با خط خون بر محراب مقدسش نام شهدایی برای همیشه تاریخ بر صحنه تابناک این منطقه حک شده است. قصرشیرین در این سالیان این خاطره که نه، این حقیقت ها را با خود به همراه دارد و هنوز رنگ و فضای شهر معطر به آزادگی و بازگشت هزاران آزاده سرافرازی است که با تحمل سال ها دوری از وطن و این آب و خاک پایداری کردند.
3 سال پس از اعلام و برقراری آتش بس میان جمهوری اسلامی ایران و عراق و توقف جنگ در جبهه ها، 26مرداد 1369 نخستین گروه آزادگان ایرانی پس از سال ها اسارت در زندان های رژیم بعث عراق در میان استقبال مردم و مسئولان از مرز خسروی وارد خاک ایران اسلامی شدند و به جمع خانواده های خود بازگشتند. ستاد رسیدگی به امور آزادگان که در 22 مرداد 69 تشکیل شده بود در چنین ایامی به تبادل انبوه اسیران پرداخت که این ستاد با مساعدت و همراهی دیگر دستگاه ها، تبادل حدود 40 هزار آزاده را با همین تعداد اسیر عراقی در مرز خسروی انجام داد.
امروز قصرشیرین بعد از گذشت 26 سال از آن حماسه بازگشت، هنوز بوی خدا می دهد و این مرز رسمی که مزین به قدم های مبارک آزادگان سرافراز و نخستین بوسه گاه این دلاوران با ورود به وطن است همچنان خاطره های آن را در ذهن خود به یادگار دارد و هر روز آن را ورق می زند. در دوران اسارت، درهای شهادت برای کبوتران عاشق ما باز بود و بسیاری از این قهرمانان واقعی ایثار به دور از وطن و در غربت غریبانه به ابدیت پرکشیدند اما نامشان و راهشان تا ابد در ذهن مردم مقدس و ماندگار است. مرز رسمی خسروی 26 مرداد سال 69 صحنه تجسم عشق و دلدادگی بود، جلوه هایی از اشک و لبخند ، شوق و وصال. آری صحنه هایی که تاکنون مانند آن تکرار نشده و نخواهد شد. یوسف هایی که سال‌ها گذشت تا چشم پدرانشان از دیدن آنان روشن شد و مادرانی که زینب وار صبر پیشه کردند تا بتوانند نام و نشان فرزندانشان را بیابند و چه زیبا بود در این میان بوسه مادری پس از سال ها دوری از فرزندش بر پیشانی چروک خورده ناشی از غم غربت. چه بی مانند بود لحظه در آغوش کشیدن خواهر و برادری که سال‌ها سرش را با غرور بالا گرفته بود تا شاید عزیزش به آغوش بازگردد و این بار با غرور مردانه اش بگوید اینست مایه افتخاری که سال ها انتظار آمدنش را می کشیدم. امسال نیز همانند سال 69 در 26 مرداد در نقطه صفر مرزی ایران با عراق، شهر خسروی شاهد برپایی آیینی هستیم تا شاید بتوانیم ذره ای از یاد آن روزهای بسیار خوش را تداعی کنیم.
