به گزارش پایگاه خبری وتحلیلی افلاک ورزشی ،جدا از اینکه فوتبالی باشی یا نباشی، طرفدار بازیکن خاصی باشی یا نه و یا با هر نگرشی فینال یورو را مرور کنی ، سخت تحت تاثیر اشکهای کاپیتان رونالدو قرار خواهی گرفت.
آن اشکها بخاطر درد مصدومیت نبود،بلکه شاید بخاطر پایان تلاش جهت تحقق آرزوهای یک ملت برای فتح یک جام بود.اشکهایی برای خم شدن یک سرزمین،برای ناامیدی کشوری که هرگز فاتح هیچ تورنمنت معتبری نشده بود. دست تقدیر و البته تلاش مضاعف،رونالدو و یارانش را به جام رساند و آنها پس از بازی هم عاشقانه بخاطر کسب این موفقیت بزرگ گریستند و بغض تاریخ بدون جام یک کشور در عرصه ملی را در سنت دنی خالی کردند.
برای ما ایرانی ها اما دیشب قصه کمی متفاوت بود. ما نیز گریستیم اما نه برای جام ،برای چیزی ارزشمندتر.برای خاموشی چراغ فرهنگ غنی یک ملت چندین هزار ساله. گریه کردیم چون دیگر به دو راهی یقین و تردید رسیده ایم و انتخاب راه دشوار بنظر میرسد.سوال اینجاست ؛ آیا ما ملت بافرهنگی هستیم یا ما ملت با فرهنگی بوده ایم ؟
به محض مصدوم شدن رونالدو 300 هزار کامنت از طرف کاربران ایرانی برای آخرین پست دیمیتری پایه هافبک تیم فرانسه در صفحه شخصی اینستاگرامش نگاشته میشود.بازیکنی که بر روی cr7 مرتکب خطا میشود مورد حمله وحشتناک ایرانی ها با توهین آمیزترین و رکیک ترین الفاظ قرار میگرد.
به راستی کسانی که این جملات را نثار این بازیکن نمودند کیستند؟از کجا آمده اند؟در کدام جغرافیا زندگی میکنند؟در دل کدام جامعه پرورش یافته اند؟
مگر غیر از این است که آنها هم عضو همین اجتماع و از پیکره همین مردمند؟
حالا دیگر در جریانهای فرهنگی و اجتماعی هم با قدرت جهان سومی هستیم و تا رسیدن به مرزهای استاندارد کیلومترها فاصله داریم.این همه ناسزا و فحاشی در فضای مجازی،گسترش دروغ،شیوع تهمت و غیبت،افزایش زد و بند ،انفجار بی اخلاقی و ... در جامعه،تصویری مبهم و اسفناک از چهره فرهنگی کشوری ترسیم میکند که در دل تاریخ بزرگش همواره مهد ادب و فرهنگ ، و خاستگاه بزرگ ترین و بنام ترین ادیبان،شاعران و فرهیختگان بوده است.
مگر جامعه تشکیل نشده است از من،شما،خانواده،دوستان،نزدیکان و اقواممان؟پس چرا همیشه میگوییم عده ای بی فرهنگ. این عده چه کسانی هستند؟آنها را میشناسیم یا خیر؟
پاسخ روشن است ؛ همه ما دست به دست هم با سرعتی فوق العاده کمر به قتل و نابودی فرهنگ و اخلاق بسته ایم.دیگر نمیتوانیم با غرور فریاد بزنیم که ما مردمانی با فرهنگ هستیم،چرا که علائم و نشانه ها حاکی از چیز دیگریست.
پس تا دیر نشده و کار از کار نگذشته باید راهی پیدا کرد.بهتر است اصلاحات را از خودمان آغاز کنیم و هرکس با کنترل رفتار خودش سعی در بهبودی پیکر بیمارگونه فرهنگ این جامعه داشته باشد.
اشکهای دیشب ما ایرانی ها بسیار تکان دهنده تر،عمیق تر و قابل تامل ترا از اشکهای مردم پرتغال و فرانسه بود چرا که
ما در عزای مرگ تدریجی فرهنگ پرغرور یک سرزمین پر افتخار گریه کردیم.
تردیدها درمورد اینکه آیا ما مردمان با فرهنگی هستیم یا نه هر روز پر رنگ تر و قوی تر میشود و اگر کمی دیر بجنبیم تا لمس یک فاجعه راه زیادی نمانده است.
با درود به همه وفاداران به فرهنگ غنی ایران پر افتخار ، پویا عالیخانی چگنی
