لرستان از جغرافیای کشور 7/1 مساحت و از منابع آبی 12 درصد کل را به خود اختصاص می دهد، وجود 12 میلیارد مترمکعب آب های سطحی و 5 میلیارد مترمکعب آب های زیرزمینی ظرفیت بالایی است که استان در بخش آب از آن برخوردار است.
این در حالیست که هنوز اقدام جدی برای مهار آب و استفاده بهینه از این نعمت خدادادی صورت نگرفته است و این مسئله در حالی نادیده گرفته شده که با وجود برخورداری از منابع خاک و پتانسیل مناسب برای کشاورزی و همچنین تامین آب شرب، لرستانی ها با مشکل جدی روبه رو هستند.
اگر چه در سال های اخیر ساخت چند سد در لرستان مصوب شده است اما فاصله تصویب طرح ها و لوایح تا زمین های تشنه کشاورزی به قدری است که جز مرگ چیزی از آن نمی روید، طرح هایی که بیشتر آنها روندی کند داشته و تا به ثمر نشستن، فاصله زیادی دارند.
دو سد کمال صالح در استان مرکزی و مروک در استان لرستان در یک حوزه آبریز در سال 82 شروع شده اند، اما با وجود آبگیری همسایگان بالادستی از سد کمال صالح، سد مروک که 11 سال از زمان شروع ساخت آن می گذرد به پایان نرسیده است و این مسئله در حالیست که به جهت استفاده از یک حوزه آبریز برای آبگیری سد مروک باید براساس یک توافق با همسایگان استان مرکزی بخشی از آب سد کمال صالح برای آبگیری این سد استفاده شود.
سد مروک در حالی به سال 93 می رسد که می تواند در تامین آب کشاورزی، رونق اقتصادی، کنترل و مهار سیلاب های منطقه، نقش مهمی داشته باشد.
پروژه انتقال آب قم رود و تونل انتقال آب کاکارضا از پروژه های مشابهی هستند که پروژه قم رود برای دیگر همسایگان بالادستی و در جهت خلاف حرکت آب با یک اعتبار عظیم و در زمانی ناچیز اتفاق می افتد و پروژه انتقال آب کاکارضا با این که در مسیر رود قرار دارد، بعد از مصوبه ای چند ساله هنوز در گام های قدم به قدم به سر می برد!
ما از این که امروز مشکل هموطنانمان برطرف می شود، خوشحالیم اما افسوس وقتی است که سهم لرستان، یعنی خانه ی صاحب چراغ؛ تنها تاریکی، خشکسالی، کشاورزی بی جان و آب شربی است که به کام مردم این خطه نمی رسد.
اما این در حالی است که همچنان میلیاردها مترمکعب از آب های این استان به راحتی خارج می شود تا لرستان با وجود این همه نعمت، تنها 20 درصد از زمین های کشاورزی اش از نعمت آب برخوردار شود و بسیاری از روستاها و شهرهای لرستان همچنان از مشکل بی آبی و آب شرب رنج می برند.
وعده ی اتمام سدهای مروک و ایوشان در حالی است که لرستان با بارندگی 548 میلیمتر در سال، بعد از حوضه های دریای خزر و دریاچه ارومیه در سومین حوضه پرباران کشور قرار دارد.
بر این اساس با جایگزینی روش های آبیاری نوین به جای روش های سنتی و قدیمی و افزایش راندمان آبیاری هم می توان کشاورزی آبیاری را در استان توسعه داد و هم در مصرف آب حداکثر صرفه جویی را نمود که لازمه آن مدیریت صحیح، تامین، توزیع و سرمایه گذاری است.
کم توجهی به این صنعت مهم و باارزش(کشاورزی) در استان با وجود دو مولفه ی اصلی و بسیار تاثیرگذار آب و خاک حاصلخیز که خود می تواند یکی از زیرساخت های اصلی توسعه باشد در حالیست که هنوز 75 درصد از زمین های کشاورزی این سرزمین دیم است.
کاش می دانستیم که خشکسالی و کم آبی؛ کشاورزی روستاها را بی نتیجه کرده است.
کاش می دانستیم که ایران اسلامی فقط به چند شهر برخوردار محدود نمی شود و منابع ملی حق همه ملت ایران است.
کاش می دانستیم که نبودن هیچ امکانی یعنی چه؟
وزیر نیرو دولت(سابق) در جریان افتتاح پروژه قم رود، ایجاد شرکت های استانی آب را تصمیمی اشتباه مربوط به گذشته خوانده اند و گفتند که آب هم مانند نفت موضوع ملی است.
نفت سرزمین جنوب و آب منطقه من حق همه ملت ایران است که هست اما تقسیم امکانات، حق و عدالت هم سهم مردم همه مناطق است!
کاش سرسبزی و باران های شمال، کویرهای تشنه مرکز، بادهای صدوبیست روزه استان های شرقی، گرمای طاقت فرسای جنوب و آب دریای خزر و خلیج فارس، کارخانه های کلان شهرها ی برخوردار را هم ملی می کردید تا همه مردم در همه چیز ایران سهیم می شدیم.
رضا محمد میرزایی
